Jak w Zwardoniu kaplica kościołem parafialnym się stała

W 1890 kolejarze podjęli

plan wybudowania kaplicy. Do tej pory mieszkańcy Zwardonia, aby modlić się w Kościele, musieli udawać się do Rajczy. Ówczesny naczelnik stacji Franciszek Herman chętnie przyjął inicjatywę budowy kaplicy. Wykonano projekt i rozpoczęła się budowa, którą nadzorował sam naczelnik stacji. O poświęceniu kamienia węgielnego pod kaplicę w piśmie pamiątkowym znajduje się oto taka wzmianka:

„Za panowania Najjaśniejszego Pana Franciszka Józefa I Cesarza Austrii, Króla Węgier etc. etc. Jego Świętobliwości Papieża Leona XIII założono ten kamień węgielny pod Kaplicę w dniu 3 sierpnia 1893r.”

Aktu poświęcenia dokonał Przewielebny Ksiądz Proboszcz Dziekan Paleczny z Rajczy, Proboszcz Badził ze Skalitego oraz Ksiądz Georg Gaydoszik z Czornego. Budową kaplicy zajął się Komitet budowy złożony z Naczelnika Stacji, czterech gospodarzy ze Zwardonia, Soli i Skalitego: Józefa Płowuchy, Michała Żabnickiego, Józefa Żabnickiego, Wojciecha Żabnickiego. W budowie pomagali dobrowolnymi składkami: służba kolejowa oraz okoliczni gospodarze. Ofiarodawcami zamiejscowymi byli: Józef Haraszkiewicz – Radca Dworu i dyr. Kolei Państwowych oraz Radca Dworu i dyr. Kolei Państwowych z Koszyc. W 1896 roku została ukończona budowa murowanej kaplicy w stylu gotyckim o jednej wieżyczce.

W roku 1906 staraniem Naczelnika stacji kolejowej Józefa Janosa powiększono kaplicę o prezbiterium. W sierpniu tego samego roku sprowadzono z Tyrolu wielki ołtarz w stylu gotyckim z  Matką Boską w jego centralnym punkcie. 9 października 1907 roku Ksiądz Walenty Krzanok, administrator kościoła w Rajczy, napisał prośbę do Ojca Prowincjała Reformatorów we Lwowie o erekcję stacji Drogi krzyżowej. W dniu 12 października 1907 roku we Lwowie ówczesny Prowincjał Ojciec Daniel Magoński wystosował pismo, delegując do dokonania tego aktu Ojca Leona Małczę. Po wyrażeniu zgody i wystosowaniu odpowiedniego pisma z dnia 31 października 1907 roku, przez Księcia Kardynała Jana Puzynę, wspomniany wcześniej Ojciec Leon dokonał erekcji Drogi Krzyżowej w Zwardoniu w dniu 25 listopada 1907 roku.

W opisywanym okresie w Zwardoniu nie było plebani ani miejscowego księdza. Msze odprawiali duchowni dojeżdżający z Rajczy. Na Święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc przyjeżdżali księża Palotyni z Kopca w okolicach Wadowic. Po pięciu latach zawiązał się komitet budowy plebani w składzie: Józef Zubrzycki – Naczelnik Stacji, ks. Michał Grudziński z Rajczy, Józef Orliński – adiunkt kolei państwowych, Józef Płowucha – Wójt Soli, Zygmunt Bury, Karol Brączek, Romuald Kulig, ks. Stanisław Kuczyński – rektor Kościoła Św. Kazimierza w Warszawie, Zenon Kowalski, Jan Stachowski – kierownik szkoły). Drewno na budowę dostarczył Zarząd Dóbr Księcia Habsburga w Żywcu. Po wybudowaniu budynku plebani, na prośbę władz urzędowych, Kuria Metropolitalna w dniu 1 września 1927 roku skierowała do Zwardonia ks. Antoniego Zarembę do posługi duszpasterskiej i nauki religii w szkole. Po roku posługi na własną prośbę ksiądz Antoni został przeniesiony do Milówki, a na jego miejsce z dniem 1 września 1928 roku mianowano ks. wikariusza Władysława Chraplę z Niepołomic. W bardzo szybkim czasie ksiądz postarał się o mały boczny ołtarz (miejsca dla Grobu Chrystusa). Jeszcze do roku 1932 śluby i pogrzeby odbywały się w Rajczy i Milówce. Było to niewygodne, zarówno dla mieszkańców Zwardonia oraz wymienionych kościołów, przez wzgląd na duży obszar posługi. Ksiądz wikariusz kilkakrotnie podejmował prośby o uruchomienie w Zwardoniu parafii. Wreszcie nadeszło pismo z Kurii Metropolitalnej.

Od tej pory dotychczasowa kaplica stała się kościołem parafialnym. Tego samego dnia, tj. w Dzień Wielkanocy odbyło się po sumie poświęcenie cmentarza i popołudniu pierwszy pogrzeb ś.p. Reginy Żabnickiej.

ak już wcześniej wspomniano w ołtarzu głównym znajdowała się figura Matki Boskiej. Na prośbę księdza Władysława Chrapli Kuria Metropolitalna zgodziła się na nadanie kościołowi w obecności Kardynała Sapiechy w lipcu 1932r. tytułu: „Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny”.

W dniu 2 kwietnia 1934 roku, w pierwszy dzień Wielkanocy, odbyła się pierwsza msza święta, prymicyjna ks. Józefa Zwardonia, syna Jana i Franciszki z domu Węglarz z przysiółka Groń w Zwardoniu.

W dniu 9 czerwca 1935r. odbyła się uroczystość poświęcenia organów, które wykonała firma Tuszyński z Włocławka.

W listopadzie 1938 r. podczas zajęcia przez Polskę Zaolzia została również przejęta część parafii Skalite, która sąsiaduje ze Zwardoniem. Pomimo przyłączenia tej części do parafii Zwardoń, posługę duszpasterską sprawował ksiądz ze Skalitego.

esienią 1973r. proboszczem został ks. Alfred Broda, który rozpoczął starania ro

Projekt kościoła wykonał mgr inż. Stanisław Wiewióra. On również sprawował nadzór przy budowie.

Dnia 5 lipca 1984 r. Ks. Bp. Albin Małysiak poświecił nową część kościoła. Trzy lata później na placu kościelnym wybudowano i poświęcono grotę ku czci Matki Boskiej Saletyńskiej. Fakt ten rozbudził wśród parafian kult do Matki Bożej. Nie tylko mieszkańcy Zwardonia dbali szczególny sposób o Grotę; ozdabiając ją świeżymi kwiatami, świecąc lampiony i świece, modląc się sie w różnych intencjach do Matki Boskiej Płaczącej; czynili to też turyści i wczasowicze. Siła kultu maryjnego sprawiła, że organizowane zostają pielgrzymki do sanktuariów maryjnych w Polsce.

Za posługi kapłańskiej ówczesnego proboszcza zostali wyświęceni dwaj parafianie; 14 maja 1994 roku mszę prymicyjną odprawił ksiądz zakonny ojciec Miłosz (Wojciech Zwardoń), zaś w czerwcu 1998 roku ksiądz Robert Szczotka.  Systematycznie dbano o piękno kościoła zwardońskiego. Wymieniono ornaty mszalne, przed kościołem i wokół niego ułożono kostkę brukową, wymieniono blachę na dachu, przeprowadzono remont ścian starego kościoła. Ponadto zainstalowano piece grzewcze i wykonano modernizację organów. W związku z budową międzynarodowej drogi szybkiego ruchu, w przysiółku Piekło przeniesiono i rozbudowano kapliczkę przydrożną pw. św. Nepomucena z płaskorzeźbą św. Huberta w środku. Obecnie w kapliczce można odprawiać nabożeństwa kościelne. Za ks. Alfreda Brody przeprowadzono również modernizację przedwojennej plebanii; wykonano instalacje wodno – kanalizacyjną, wbudowano pomieszczenia sanitarne, pokryto dach plebanii blachą, ocieplono i zmodernizowano ściany budynku, wymieniono okna.

zbudowy kościoła parafialnego. Po 2 latach starań otrzymano od władz państwowych zezwolenie na rozbudowę oraz wmurowano kamień węgielny.